Sohrab Sepehri – searchable text

For original page – click here

من مسلمانم.

قبله ام یک گل سرخ.

جانمازم چشمه، مهرم نور.

دشت سجادهء من.

من وضو با تپش پنجره ها می گیرم.

در نمازم جریان دارد ماه، جریان دارد طیف.

سنگ از پشت نمازم پیداست:

همه ذرات نمازم متبلور شده است.

من نمازم را وقتی می خوانم

که اذانش را باد، گفته باشد سر گلدستهء سرو.

من نمازم را، پی تکبیره الاحرام علف می خوانم،

پی قدقامت موج. 

کعبه ام بر لب آب،

کعبه ام مثل نسیم، می رود باغ به باغ، می رود شهر به شهر. 

I am a Muslim

pray facing a red rose

over a jetting fountain

and press my forehead against a shaft of light,

sensing that the whole plain is a prayer rug.

I do my ablutions along with pulsating lattices,

the moon flows in my prayer, as does an apparition

and as does a rock through it.

And the particles of my prayer glow and turn luminous.

I pray after the wind has made its call from the minaret that is the cypress

I pray after the grass has uttered its ‘God is glorious’ chant,

after the billowing of the surge.

My sacred sanctuary stands at the edge of the sea

moves through the acacias

flows from garden to garden, from one city to the next, 

much like the breeze.

My Black Stone is the glowing of a little flower-bed. 

Source:

Sohrāb Sepehrī (1985), Montakhab-e Ashʿār (Selected Poems: Selections by A.-R. Aḥmadī) (Tehran, Tahuri), 90-1. English translation by © Ahmad Karimi-Hakkak.